Ημουν φανατικός των ριάλιτι όταν ξεκίνησαν. Περνούσα ώρες μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας Βig Brother, Bar, Φάρμα, Survivor (το ορίτζιναλ – όχι τα «Παιχνίδια χωρίς σύνορα» του Σκάι). Παθιαζόμουν, πωρωνόμουν, υποστήριζα, αντιπαθούσα, αγωνιούσα και – φυσικά – ψήφιζα. Πολλοί τότε απορούσαν πώς ένας άνθρωπος της Λογοτεχνίας και της Διανόησης (πριν τα σόσιαλ μίντια όλοι με θεωρούσαν τέτοιο) μπορούσε να ασχολείται με τέτοια «τηλεσκουπίδια». Απαντούσα πως απλώς έβρισκα συναρπαστικό να παρακολουθώ ανθρώπους live. Γιατί αυτό συνέβη με το Big Brother του 2001 και τα πρώτα αντίστοιχα «παιχνίδια» που ακολούθησαν: τη θέση των ηθοποιών των κοινότοπων και παρηκμασμένων ελληνικών σίριαλ πήραν πραγματικοί άνθρωποι. Κάποιες φορές λούμπεν, ενίοτε και κατευθυνόμενοι από την παραγωγή, αλλά κανονικοί και απρόβλεπτοι. Κοινωνία της κλειδαρότρυπας; Πιθανότατα. Σίγουρα όμως μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Τότε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή