Πιτσιρικάς ήμουν, το 1982, μόλις πέντε-έξι χρόνια στο ρεπορτάζ, όταν ψηφίστηκε, με υπουργό Εργασίας τον Απόστολο Κακλαμάνη (την καλημέρα μου, Πρόεδρε), ο πιο φιλελεύθερος εργατικός νόμος που είχε γνωρίσει ποτέ η χώρα, και ίσως από τους πιο φιλελεύθερους παγκοσμίως. Με τα (πολλά) καλά του, και τα ορισμένα κακά του – όπως για παράδειγμα η περίφημη συνδικαλιστική άδεια, ήτοι η άδεια που έπρεπε να έχει κάθε συνδικαλιστής προκειμένου να εκπληρώνει τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα. Ο «θεσμός», γιατί περί θεσμού επρόκειτο, όπως ήταν φυσικό (στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε), ξεχείλωσε με τα χρόνια και έγινε η απολυτή αθλιότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή