Η ανθρωπότητα μια γειτονιά

Θυμάμαι τον συγχωρεμένο Αλέξη Μινωτή, λίγο καιρό πριν πεθάνει, που μας έλεγε, αν και δούλευε ως το τέλος της ζωής του και ο ελεύθερος χρόνος του ήταν πάντα πολύ περιορισμένος, ότι «το βράδυ βλέπω τηλεόραση ώσπου να αηδιάσω με τον εαυτό μου και να πάω να πέσω για ύπνο». Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό μπορεί να έχει ερευνηθεί παγκοσμίως το γεγονός ότι αν και συχνά μπορεί να αηδιάζει κανείς με τον εαυτό του για την επιμονή του να συνεχίζει να βλέπει πράγματα στην τηλεόραση που τον αγανακτούν, τον θυμώνουν και τον εξοργίζουν, τη στιγμή που είναι τόσο εύκολο με το πάτημα ενός κουμπιού να ξαναποκτήσει το «ηθικό» του και την αυτοεκτίμησή του. Πάντως αυτό που παραμένει απορίας άξιον είναι πώς άνθρωποι που τα κριτήρια και η αισθητική τους γενικότερα είναι τέτοια ώστε να ευχαριστιούνται με ακροάματα και θεάματα ενός υψηλού πνευματικού επιπέδου και έχουν συνείδηση τι τους έχει στοιχίσει προκειμένου να κατακτήσουν μια τέτοια θέση, συμβιβάζονται αυθορμήτως με κάτι ευτελές και χθαμαλό.