Η αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους των ελληνικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έχει κατά καιρούς βρεθεί στο επίκεντρο της διαχρονικής κόντρας μεταξύ των εκάστοτε πρυτανικών Αρχών με τα μέλη φοιτητικών συλλόγων, αποτελώντας, βέβαια, μόνο μια από τις πτυχές της… βεντάλιας που παραδοσιακά χωρίζει τις δύο πλευρές. Με τους πρώτους να βαφτίζουν την πρακτική «βανδαλισμό» και τους δεύτερους να κάνουν λόγο για «πολιτική παρέμβαση», φαίνεται ότι το χάσμα δύσκολα θα γεφυρωθεί σύντομα. Στους τόνους αντιγκραφίτι υλικών που κάθε τόσο επιστρατεύονται για να «θωρακιστούν» εξωτερικές και εσωτερικές επιφάνειες των ιδρυμάτων η απάντηση είναι άλλοι τόσοι τόνοι μπογιάς και κόλλας (για τις αφίσες). Και μπορεί η ιστορία του δρόμου να γραφόταν στον τοίχο με μπογιά τις δεκαετίες του ’60, του ’70, του ’80 ακόμα και του ’90, όμως συνεχίζει να ισχύει το ίδιο και σήμερα; Εχουν οι διαδικτυακοί «τοίχοι» αντικαταστήσει τους πραγματικούς; Ποια είναι τα όρια στον δημόσιο χώρο και ποιος τελικά δικαιούται να τα θέτει; Την άποψή τους εκθέτουν στα «ΝΕΑ» ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης, πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης και η Μυρτώ Καλτικοπούλου, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ