«Στο αρχαίο δράμα αισθάνεσαι ότι ποτέ δεν είσαι έτοιμος»

Με ευχαριστεί να σκέφτομαι πως η συνομιλία με την κορυφαία τραγωδό Ασπασία Παπαθανασίου έγινε χωρίς συγκεκριμένο έναυσμα ώστε να παραμείνει στα χαρτιά μου αδημοσίευτη για δεκαπέντε χρόνια. Θυμήθηκα την ύπαρξή της μ’ αφορμή τον θάνατό της τον περασμένο Ιούνιο σε ηλικία 102 χρόνων – η ίδια δεν μου έκανε ποτέ λόγο τι πρόκειται να γίνει με τη συνομιλία μας αυτή. Ηταν εξαιρετικά αξιοπρεπής ώστε να επανέλθει σε κάτι που την αφορούσε προσωπικά παρά το γεγονός ότι μια πολλών χρόνων φιλία μαζί της δεν θα έκανε παρεξηγήσιμη οποιαδήποτε απαίτησή της. Καταχωρισμένη μέσα μου ως μια από τις ολόπρωτες αναμνήσεις μου από το θέατρο, όταν έπειτα από παράσταση της «Ηλέκτρας» στο αρχαίο θέατρο Δημητριάδος το καλοκαίρι του 1961 μού έγραψε στο πρόγραμμα την αλησμόνητη φράση «η νέα γενιά πρέπει να εργάζεται για την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων». Παρέμεινε πάντα για μένα μια όρθια, ήρεμη φλόγα που μεταμόρφωνε την πιο πεζή καθημερινότητα σε πεδίο άσκησης μιας ανώτερης αποστολής. Υψηλόφρων αλλά δίκαιη, καμάρωνε αφάνταστα για τη μαθήτριά της Λυδία Κονιόρδου, μπορούσε όμως ταυτόχρονα να διαχωρίζει το ταλέντο του Στάθη Ψάλτη σε σχέση με τα κείμενα που υποδυόταν και να αναγνωρίζει στον καλλιτέχνη αυτόν έναν κρυμμένο θησαυρό. Τόσο δίκαιη ώστε να ομολογεί ότι η Κατίνα Παξινού υπήρξε για την ίδια «θεά», ενώ η «θεά» όταν ρωτήθηκε στην Αμερική για το Πειραϊκό Θέατρο που θα ακολουθούσε το Εθνικό Θέατρο στην παρουσίαση αρχαίας τραγωδίας στις Ηνωμένες Πολιτείες είπε πως «έχει για πρωταγωνίστριά του μια τόσο ασήμαντη ηθοποιό ώστε δεν θυμάμαι το όνομά της».