Κρούσματα

Την Πέμπτη μεταλαμβάνει αυθόρμητα – ή τυχαία, οι εκδοχές του διίστανται  – ένας αναπληρωτής υπουργός. Την Παρασκευή τον αδειάζει, κατόπιν σχετικής εντολής Μαξίμου, ένας υφυπουργός. Τη Δευτέρα ένας υπουργός υπερασπίζεται τον αναπληρωτή, αφού δεν έχει – sic – πειστεί ότι ο Covid-19 μεταδίδεται μέσω θείας κοινωνίας. Τη Τρίτη ο υφυπουργός, που απαίτησε από τον συνάδελφό του να δίνει το καλό παράδειγμα, φιλάει το χέρι – ή για να ακριβολογούμε λίγο μανίκι πάνω από τον καρπό – ενός ιερέα. Λίγες ώρες μετά ένας άλλος αναπληρωτής υπουργός διαχωρίζει τη θέση του, δηλώνοντας «είμαι χριστιανός Ορθόδοξος, αυτή τη στιγμή πάνω από όλα είναι η δημόσια υγεία, εγώ αυτή τη στιγμή δεν θα φιλούσα κανένα χέρι». Μέσα σε έξι μέρες ένα μεμονωμένο επικοινωνιακό ολίσθημα, που θα μπορούσε να έχει αντιμετωπιστεί ακαριαία, πλησιάζει πια στην πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου. Ακριβώς επειδή δεν διορθώθηκε τόσο γρήγορα και τόσο ξεκάθαρα ώστε να μη φθάσει εκεί – όπως θα συνιστούσε κι ο πιο αδαής spin doctor που ξέρει ότι το πρόσωπο του αρχηγού μένει με κάθε κόστος στο απυρόβλητο.