Είχα ενεργά συνδέσει την επαγγελματική μου διαδρομή στο υπουργείο Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Συνεργαζόμενος στενά με τον αείμνηστο Γ. Κρανιδιώτη, τους Θ. Πάγκαλο, Κ. Σημίτη, Ν. Θέμελη. Υπήρξα αυτός που το 1986 έγραψα το πρώτο σημείωμα με τις βασικές ιδέες για την ανάγκη ένταξης της Κύπρου, ιδέες που όταν με τον Γ. Κρανιδιώτη παρουσιάσαμε στη Λευκωσία προκάλεσαν την έντονη αντίθεση του συνόλου σχεδόν της πολιτικής τάξης. Δεν ήθελε την ένταξη στην ΕΟΚ «γιατί θα αναγκαζόταν έτσι η Κύπρος να αποχωρήσει από το… Κίνημα των Αδεσμεύτων»! Παρά ταύτα, με την πίεση της Αθήνας και παρά τις αρχικές αντιδράσεις, ο πρόεδρος Γ. Βασιλείου υπέβαλε την αίτηση ένταξης τον Ιούλιο 1990. Είδαμε πάντοτε την ένταξη ως τον «καταλύτη για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος», με την ακύρωση της τουρκικής κατοχής κ.λπ. Γι’ αυτό εργαστήκαμε. Και με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι (1999) ο Κ. Σημίτης έφερε τελικά την Κύπρο στην Ενωση ως πλήρες μέλος (2004).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή