Κανονικότητα: όλο την ψάχνουμε και όλο μας διαφεύγει

Να μοιάσουμε στον λευκό ή και στον γερμανικό οίκο. Κατάλοιπα κι αυτά θα πείτε. Τι θα πει λοιπόν επιτελικό κράτος για τα καθ’ ημάς; Και τι ακριβώς κράτος ήταν πριν. Προφανώς μη επιτελικό. Δηλαδή ένα κράτος χωρίς αρχή και τέλος. Και η αλήθεια περίπου είναι αυτή. Και ποια λοιπόν είναι η διαφορά από το τωρινό το λεγόμενο επιτελικό κράτος; Μικρή. Και τα δύο επιτελούν τον ίδιο σκοπό. Τη συνάθροιση προσώπων με πολυσέλιδα βέβαια βιογραφικά, με θέσεις δίπλα στον πρωθυπουργό. Με αυτή την έννοια, ως επιτελούντα τον ίδιο σκοπό τα ονομάζουν επιτελικά, αφού ο τελικός σκοπός εκπληρώνεται πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα. Την επιβάρυνση του κράτους, δηλαδή των πολιτών από τις αμοιβές όλων αυτών που αποτελούν το επιτελικό κράτος. Και τι κάνουν όλοι αυτοί; Ο,τι και οι προηγούμενοι. Απλώς ονομάζονται έτσι, για τον εντυπωσιασμό του κόσμου και τα προβλήματα παραμένουν. Χρήσιμοι όσο και μη χρήσιμοι. Αναλόγως. Ικανοποιούν ένα μέρος μόνο της κοινωνίας, που χαίρεται όταν παρουσιάζονται τα βιογραφικά, οι ειδικότητές τους, οι ενασχολήσεις τους και γιατί όχι και ο πατριωτισμός τους, αφού όλοι υποτίθεται, εγκατέλειψαν θέσεις πλουσιοπάροχα αμειβόμενες για να έρθουν στον τόπο τους να προσφέρουν στις υπηρεσίες για να επανέλθει στην κανονικότητα η χώρα! Που όλο την ψάχνουμε αλλά μας διαφεύγει, αυτήν την κανονικότητα. Είναι οι λέξεις που από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου εφευρίσκονται για να μας απασχολούν σε κάτι νέο και να μας παραπλανούν. Στόχος πάντοτε ο εντυπωσιασμός των μαζών, να τους οδηγούν στο πουθενά παρασυρμένοι όμως από τη δήθεν ιδεολογία των λέξεων, που όπως αποδεικνύεται πάντοτε είναι μία φούσκα. Προσπαθούν πάντα να μας πείσουν όσους ακόμα σκέφτονται και άρα προβληματίζονται, ότι δεν είναι αυτό που βλέπουμε ολόγυρά μας, αλλά κάτι διαφορετικό που το ονόμασαν καλό και για το συμφέρον του τόπου. Ετσι αυτό το φαύλο σύστημα ανατροφοδοτεί το πελατειακό κράτος που ξέρει πολύ να διαχειρίζεται και να χειρίζεται και τις πιο δύσκολες καταστάσεις, σε βάρος των μαζών, να χαρίζεται σε εργολήπτες δημοσίων έργων και των λογής λογής κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, μοναδικό φαινόμενο άλλωστε στον πολιτισμένο κόσμο. Επιτελικό κράτος λοιπόν με αυτή την έννοια στην Ελλάδα δεν υφίσταται παρά μόνο εφευρίσκεται για την αλληλεπικάλυψη αρμοδιοτήτων και σύγχυση που αυτή δημιουργεί, αφού στον καθένα υπουργό αντιστοιχεί και ένας, μη πολιτικός, που συμπεριφέρεται και δρα σαν πολιτικός και ο υπουργός αισθάνεται ελεγχόμενος. Συμμάζεμα, νοικοκύρεμα χρειάζεται αυτό το κράτος-δοβλέτι για να περάσουμε απλώς από το ρουσφέτι, μπαξίσι, χαράτσι, σε καθαρά δυτικοευρωπαϊκή τροχιά που έχουν λύσει από χρόνια τα απλά και αυτονόητα. Με νόμους που έχουν διάρκεια και συνέπεια και δεν αλλάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των ισχυρών. Τόσο απλά. Αλλά μη κατανοητά. Γιατί έτσι βολεύει.