Αν σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια πολιτική δύναμη που σπαράσσεται εσωτερικά, εκπέμπει εσωστρέφεια, τα στελέχη του τσακώνονται δημόσια και ο αρχηγός του θέλει απλώς να φτιάξει ένα αρχηγικό – περονικό σχήμα, όλο το πολιτικό σύστημα είναι ζημιωμένο.

Κι αυτό, διότι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια ευνομούμενη Δημοκρατία δεν είναι αμελητέος. Ελέγχει, αξιολογεί, κρίνει το νομοθετικό έργο, αλλά και τη σύνολη πολιτεία της κάθε κυβέρνησης. Εγγυάται τους θεσμούς. Διαμεσολαβεί μεταξύ των ομάδων πίεσης – διαμαρτυρίας και της εξουσίας. Αποτελεί τον διακριτό πόλο εναλλαγής. Με όλες τις ιδεολογικές διαφορές που έχει με τον κυβερνώντα, αναδεικνύει το δικό του πειστικό σχέδιο για τη χώρα. Κάνει και την κυβέρνηση καλύτερη και πιο σοβαρή σε κάθε φάση.

Κι όμως η αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα δεν δείχνει να βρίσκει τον θεσμικό βηματισμό της. Παλινωδεί μεταξύ άγριας πολεμικής και λαϊκισμού. Επιστρέφει σε άλλα έτη που δεν είχε ενηλικιωθεί πολιτικά και ξαναδανείζεται ρητορικές από εποχές πλατείας και προμνημονιακού παροξυσμού που τίποτε δεν συνεισφέρουν στη λειτουργία της πολιτικής.

Το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης είναι δύο φορές πιο αδικαιολόγητο, αφού έχει κυβερνήσει τη χώρα και ο κόσμος επιζητεί αναστοχασμό και σοβαρή αυτοκριτική που θα επιτάχυνε τη θεσμική του ολοκλήρωση. Είδατε κάτι τέτοιο; Σαφώς όχι. Κι όμως χρόνο είχε και έχει. Μακριά από αρχηγισμούς και βαρονίες. Μακριά από ουτοπικές προτάσεις και άγριες συμπεριφορές. Θα είναι για το καλό όλων.