Η μεγάλη αδελφή έχει νεύρα

Είναι συχνό φαινόμενο και μεγάλη αδικία της Ιστορίας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, να μένουν στο περιθώριο οι ιστορίες των αδελφών ισχυρών ανδρών, ακόμη κι αν αυτές είχαν παίξει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των συνθηκών που τους έκαναν σπουδαίους ή στην ηγεσία τους. Είναι η μοίρα των γυναικών μάλλον να αναφέρονται συνήθως ως κόρες, αδελφές ή σύζυγοι. Ποιος θυμάται, ας πούμε, την αυτοκράτειρα Πουλχερία, που επί της ουσίας διοικούσε κοτζάμ αυτοκρατορία και κουλάντριζε από στρατηγούς ως επισκόπους, αντί του ολίγον τι αργού και κατά τις μαρτυρίες άμπαλου αδελφού της Θεοδόσιου Β; Ή, για να πάμε σε ένα παράδειγμα που μάλλον θα συγκινήσει περισσότερους, ποιος θυμάται τις αδελφές του Λένιν; Λέγεται μάλιστα ότι η μεγαλύτερη, η Αννα Ουλιάνοβα, ήταν από τα είδωλα του νεότερού της Βλαντίμιρ, που ήταν ακόμη έφηβος όταν αυτή είχε αρχίσει την επαναστατική της δράση. Οταν ο αδελφός της μεγάλωσε, η Αννα, μαζί με την άλλη αδελφή τους, τη Μαρία, ήταν μια πολύτιμη συνεργάτριά του, φλογερή, μεθοδική κι έμπιστη, αντέχοντας δεκάδες συλλήψεις και εκτοπισμούς στις εξορίες των ανεπιθύμητων σε κάτι παγωμένα παραποτάμια χωριά. Πιστή και προστατευτική όπως μόνο μια αδελφή και συντρόφισσα μπολσεβίκα μαζί μπορεί να είναι. Κι όμως, σπανίως μνημονεύεται. Ισως αυτό να ήθελε κιόλας. Δεν υπήρχαν, βλέπετε, τότε και τα social media. Διότι, να, ας δούμε τι έπαθε κι η Ζανέτ Τσίπρα: όσα κείμενα επεξεργασμένα και πολιτικά να έγραφε, μάλλον ουδείς θα ασχολιόταν πραγματικά μαζί της αν δεν είχε απλώς αναρτήσει ένα αδελφικό ξέσπασμα, περίπου αυθόρμητα, ένα βράδυ στο Facebook.