Η τέχνη για τα μάτια των παιδιών

Μιλάει για τον Μονέ και μεταφέρεσαι στιγμιαία στον παγωμένο Σηκουάνα του 1880. Είναι ένα ταξίδι που ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ έχει κάνει πολλές φορές με τη χρονομηχανή: «Μόλις ο Μονέ άκουσε ότι υπήρχαν παγονησίδες… στρώθηκε στη δουλειά. Ο πάγος μπορεί να μην κρατούσε ούτε μία νύχτα αφότου άρχισε η τήξη. Αυτό τον έκανε να δουλεύει πολύ γρήγορα. Οταν ο ήλιος δύει, ξέρεις ότι έχεις μόνο μία ώρα μέχρι να χαθεί το φως, κι έτσι δουλεύεις γρηγορότερα. Πρέπει να παρατηρούσε πολύ εντατικά! Οι εικόνες μπορούν να μας κάνουν να δούμε πράγματα που δεν θα παρατηρούσαμε χωρίς αυτές. Ο Μονέ μας έκανε να δούμε τον κόσμο με μεγαλύτερη σαφήνεια». Αληθώς. Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα όλων των «ποιητών». Το ίδιο κατόρθωσε, για παράδειγμα, ο Σαίξπηρ: φώτισε αθέατους κόκκους της ανθρώπινης συνείδησης ώστε ο αναγνώστης να αναρωτιέται γιατί τους είχε παραβλέψει. Στην ίδια αναζήτηση με έναν ιμπρεσιονιστικό πίνακα μπορεί να σε βάλει, από την άλλη, και ένα ποίημα του Ρόμπερτ Φροστ: «Θαρρώ το ξέρω τίνος δάσος είν’ αυτό. / Κείνος που το ‘χει μένει ωστόσο στο χωριό· / μέσα σε τούτο τον χιονιά δεν θα με δει /  που κοντοστάθηκα εδώ πέρα και κοιτώ» («Στάση, ένα απόβραδο, στο δάσος με χιονιά, μτφ. Κώστας Κουτσουρέλης).