Η επικείμενη έναρξη του διερευνητικού διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποτελεί τη μόνη ίσως καλή εξέλιξη του τρέχοντος έτους, ενός δυστοπικού γενικά έτους πανδημίας και οξύτατης κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που ξεκίνησε με την υπογραφή του (παράνομου) μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης (Νοέμβριος 2019) και συνεχίστηκε με κλιμακούμενη ένταση μέχρι πριν από λίγες μέρες. Ο διάλογος δημιουργεί το παράθυρο ευκαιρίας για το σπάσιμο του φαύλου κύκλου και αδιεξόδου στα ελληνοτουρκικά με την προοπτική τελικής επίλυσης των προβλημάτων είτε μέσω διαπραγμάτευσης είτε με την παραπομπή τους στη Διεθνή Δικαιοσύνη (Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης – ΔΔΧ). Αλλος τρόπος ειρηνικής επίλυσης των διαφορών – για την οποία είναι δεσμευμένες οι δύο χώρες ως μέλη του ΟΗΕ – δεν υπάρχει. Αλλά πριν καν αρχίσει, αρκετοί θεωρούν ήδη ότι ο διάλογος είναι καταδικασμένος σε αποτυχία λόγω των θέσεων της Τουρκίας. Οχι βέβαια. Ο διάλογος που στόχο έχει να ιχνηλατήσει το πεδίο και όχι να φθάσει σε κάποια τυπική συμφωνία μπορεί να καταγράψει εκείνη την πρόοδο που θα επιτρέψει στις δύο πλευρές να μπουν σε τυπική διαπραγμάτευση για συμφωνία ή για συνυποσχετικό παραπομπής στο ΔΔΧ. Το επιχείρημα ότι έχουν προηγηθεί 60 γύροι Διαλόγου χωρίς αποτέλεσμα δεν ευσταθεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή