Το μηδέν και το έμπειρο

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ζήτημα της μετανάστευσης παραπέμπει σε τετραγωνισμό του κύκλου: κάθε προσπάθεια «επίλυσης» είναι εξαρχής εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι άπελπις. Πόσω μάλλον μια προσπάθεια «οριζόντιας» λύσης – που να ισχύει για όλες τις χώρες της Ενωσης -, πάνω από την οποία πλανιόταν μια διπλή δαμόκλειος σπάθη. Πρώτον και βασικότερον, η ύπαρξη χωρών που όχι μόνο είναι χωρισμένες σε «στρατόπεδα» αλλά και αντιμετωπίζουν την κατάσταση, και τα συμφέροντά τους, από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες (χώρες «πρώτης γραμμής», χώρες υποδοχής, χώρες τις οποίες το πρόβλημα σχεδόν δεν αγγίζει). Και δεύτερον, μια πρόταση που, πριν ακόμα διατυπωθεί, «βαρυνόταν» από πολύ φιλόδοξες εξαγγελίες για «συνολική τολμηρή λύση» και για «ξεπέρασμα» της ως τώρα επικρατούσας συμφωνίας, και της λογικής, του «Δουβλίνου». Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του φίλου έλληνα επιτρόπου και της σουηδής συναδέλφου του και να γνωρίζω όχι μόνο ότι αυτό που θα προτείνω θα δυσαρεστήσει τους περισσότερους, αλλά και ότι, οτιδήποτε και να προτείνω, η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί με ορατό τρόπο. Ομως η επίγνωση της δυσκολίας δεν αφαιρεί ούτε από εκείνους την υποχρέωση δράσης ούτε από εμάς το δικαίωμα έκφρασης άποψης για την πρόταση που παρουσίασαν πρόσφατα.