Οδύσσεια «παρέα» με τον Θεοδωράκη

Είναι πρωί ακόμα αλλά, μια ανάσα πριν τον από Οκτώβρη, η ενοχλητική ζέστη της Λευκωσίας δεν σε αφήνει να το πιστέψεις. Αμανάτι μας έμεινε φέτος. Οπως η εγκατάλειψη στο καθετί εδώ που περπατώ, στη μέση της Νεκρής Ζώνης, μπροστά από το άλλοτε εμβληματικό Λήδρα Πάλας, το ξενοδοχείο που σήμερα κοιμίζει στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών, πλάι σε υπέροχα, ετοιμόρροπα αρμένικα αρχοντικά, όλα χτισμένα μετά την εκδίωξη των ενοίκων τους από τη γραφικότερη συνοικία της Βικτόριας απέναντι, το 1963 με τις δικοινοτικές ταραχές. Και μετά ξανά, από εκεί, το 1974, στην τρίτη προσφυγιά των πλείστων, ως παιδιά με τη Γενοκτονία.