Η ζωή στην Πλατεία της Αγίας Ειρήνης στο κέντρο της Αθήνας αυτές τις ημέρες έχει κάτι το ανοίκειο. Το μέρος είναι γεμάτο κόσμο στα καφέ και τα εστιατόρια, οι πλάκες στους γύρω πεζόδρομους έχουν χάσματα εξαιτίας κάποιων εργασιών υποδομής (;), ενώ οι οσμές στον αέρα μεταφέρουν μόρια μαγειρεμένης τροφής στη μείξη τους με την αποσύνθεση που προβάλλει από κλειστά καταστήματα με άδειες βιτρίνες και τοίχους με συνθήματα και γκραφίτι. Ωστόσο το φως της ημέρας και η διαύγεια του ουρανού κατευνάζουν όπως φαίνεται την ανησυχία και οι περιφερόμενοι του κέντρου αδιαφορούν για το βουητό του συνωστισμού που οι ίδιοι δημιουργούν. Μερικές δεκάδες μέτρα ψηλότερα, στην κατάφυτη ταράτσα μιας πολυκατοικίας του 1930, η συνάντηση με την Ευφροσύνη Δοξιάδη εξορκίζει για λίγη ώρα την αθηναϊκή δυστοπία. Αλλωστε η ίδια έγινε γνωστή μέσα από την πολύχρονη, κοπιαστική και γόνιμη έρευνά της για τη ζωγραφική των νεκρικών πορτρέτων του Φαγιούμ. Κατόρθωσε να αποκωδικοποιήσει μία στιγμή της αιωνιότητας στην αέναη μάχη του ανθρώπου να ξεγελάσει τον θάνατο και να διατηρήσει τη ζωντάνια στην ύλη:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή