Η σκηνή του εγκλήματος

Η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε στις 20 Απριλίου 2015, μια ημέρα διπλά συμβολική – για όποιον, βεβαίως, έχει έφεση στους συμβολισμούς: την παραμονή της 48ης επετείου από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και ανήμερα της 126ης επετείου από τη γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ. Η χλεύη της Ιστορίας είναι προφανής, μολονότι η Χρυσή Αυγή δεν οδηγήθηκε στο δικαστήριο για κανέναν από αυτούς τους δύο πυλώνες της ιδεολογίας της. Εάν αμφότεροι οι πυλώνες μνημονεύτηκαν κατά κόρον, τόσο στο ογκωδέστατο παραπεμπτικό βούλευμα του εισαγγελέα Ισίδωρου Ντογιάκου, όσο και στην υπερ-πεντάχρονη ακροαματική διαδικασία, ήταν αποκλειστικά με την πρόσληψη της ιδεολογίας ως ενός ιδιόμορφου «τροφοδότη λογαριασμού»: δίχως αυτή τη δικέφαλη ιδεολογία, τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής παραμένουν ανεξήγητα. Οπως δήλωσε και ο Γιώργος Ρουπακιάς κατά την απολογία του για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: «Εχει γίνει μια απλή ανθρωποκτονία και το έκαναν πολιτικό ζήτημα». Σωστό κι αυτό. Τι ζόρι τραβάμε για μια απλή ανθρωποκτονία;