Το 1974, στην πρώτη, μετά τη χούντα, σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, το πρόγραμμα άνοιξε με το «Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου. Πρωτοεφηβάκια εμείς, στηθήκαμε σε σειρές – με τη στολή του Αρσακείου και τις κάλτσες που μας έπεφταν στους αστραγάλους – και τραγουδούσαμε «…κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, δεν θα περά, δεν θα περάσει ο φασισμός». Θυμάμαι μάλιστα πως, για συμβολικούς λόγους, είχαμε μπει στη χορωδία όλες (ακόμη και εγώ που ούτε κατά τύχη δεν πατούσα σε σωστή νότα και με έβαλαν να ανοιγοκλείνω το στόμα μου). Τι ήταν για μας ο φασισμός; Το έλεγαν οι στίχοι του Γιάννη Νεγρεπόντη: «…γερμανικά καμιόνια στάθηκαν στη μάνδρα και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν». Οι Γερμανοί και, αναγωγικά, η χούντα ήταν ο φασισμός. Βροντοτραγουδούσαμε τα 14χρονα και νομίζαμε ότι ήμασταν δίπλα στον Μικρό Ηρωα Γιώργο Θαλάσση και τον Σπίθα, πλάι στα μεγαλύτερα αδέλφια μας που είχαν κλειστεί στη Νομική και το Πολυτεχνείο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή