Θέατρο

Αυτήν την εβδομάδα θα ανοίξουν τα θέατρα. Οταν ξεκινάει η θεατρική σεζόν μας απασχολούν αυτά που πρόκειται να δούμε στη σκηνή. Φέτος μας απασχολεί αυτό που θα δούμε στην πλατεία. Ενδεχομένως δε, σε ορισμένες παραστάσεις, οι ηθοποιοί από τη σκηνή να παρακολουθούν πιο ενδιαφέρον θέαμα από εκείνο που βλέπουν οι θεατές. Ακόμα και σκηνοθετικά να το προσεγγίσεις, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Είναι αντιστροφή συνθήκης. Στο θέατρο οι μάσκες είναι για τους ηθοποιούς. Τώρα είναι για τους θεατές. Διάσπαρτοι στο ημίφως της πλατείας, με καλυμμένο πρόσωπο και χειροκρότημα βουτηγμένο στο αντισηπτικό. Πώς θα είναι, άραγε, να παρακολουθείς μία θεατρική παράσταση φορώντας μάσκα; Αν βλέπεις κωμωδία, το γέλιο δεν θα βγει εύκολα. Αν βλέπεις δράμα και σε παίρνουν εύκολα τα δάκρυα, τότε χρειάζεσαι και δύο-τρεις αλλαξιές με μάσκες. Και αν το έργο είναι βαρετό, μπορείς πλέον να χασμουρηθείς εύκολα, χωρίς ενοχές. Η μάσκα τα καλύπτει όλα. Στο τέλος της παράστασης οι ηθοποιοί οφείλουν να επιστρέφουν το χειροκρότημα στους θεατές. Απεδείχθησαν γενναίοι. Αψήφησαν επιδημιολογικούς κινδύνους, πήγαν σε κλειστό χώρο, υπέστησαν τη βάσανο της μάσκας και κατέθεσαν τον οβολό τους στη Μούσα σε μία σακατεμένη, οικονομικά, περίοδο. Στο μέλλον βέβαια θα δούμε έργα με θέμα την πανδημία. Μονολόγους της καραντίνας, σχέσεις που άνθησαν ή βασανίστηκαν μέσα σε τέσσερις τοίχους, κωμωδίες για ψεκασμένους. Αυτό που ζούμε δεν εμπνέει, απλώς, την τέχνη. Είναι τέχνη.