Το δίλημμα της παράνοιας

Η χώρα βρίσκεται, όπως και πολλές άλλες πριν απ’ αυτήν, στο κατώφλι ενός καθαρά παρανοϊκού διλήμματος. Να επιλέξει τον δρόμο μιας πορείας απόλυτα φιλελεύθερων επιλογών με γνώμονα τον μικρό δημόσιο τομέα, ξεπερνώντας τις φοβίες μιας σχεδόν κυρίαρχης στον δημόσιο διάλογο Αριστεράς, ή να ακολουθήσει την επιστροφή στον κρατισμό με κυρίαρχο τον δημόσιο οικονομικό σχεδιασμό και τη σταδιακή κατάπνιξη των ατομικών οικονομικών ελευθεριών; Και το δίλημμα είναι παρανοϊκό διότι εδράζεται σε δύο παράλογα δεδομένα. Το ένα είναι πως οι φιλελεύθερες επιλογές δεν έχουν πουθενά ολοκληρωτικά εφαρμοστεί. Αντίθετα, όπου είχαν επιτυχία (ΗΠΑ, Βρετανία) κατέληξαν σε αδιέξοδα μόλις διαβρώθηκαν από πολιτικές κρατικού αυταρχικού παρεμβατισμού (poll tax, μεγάλοι φόροι επί Μπους, μεγάλοι εισαγωγικοί δασμοί, αποτυχημένοι έλεγχοι τραπεζικού συστήματος που οδήγησαν στην κρίση στεγαστικών δανείων κ.λπ). Ολοι θα πρέπει να θυμούνται τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα αθηναϊκών εφημερίδων τότε που χαίρονταν για «την επιστροφή του κράτους». Οταν αυτή η επιστροφή οδήγησε στα γνωστά αδιέξοδα, όλοι κατέφυγαν να κατηγορούν την οικονομία της αγοράς, και πάλι! Οπου οι πολιτικές αυτές δεν νοθεύτηκαν (λ.χ. Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Εσθονία) απέδειξαν αντοχή στον χρόνο με επιτυχίες.