Μια νότα απ’ το βιολί του Μότσαρτ, 250 χρόνια μετά

Οταν για πρώτη φορά τόλμησε να ρωτήσει τους κατόχους του βιολιού του Μότσαρτ αν θα μπορούσε να το δοκιμάσει, δεν φανταζόταν πού θα οδηγούνταν. «Ξαφνικά με άφησαν μόνο με το βιολί σε ένα δωμάτιο στο πατρικό του σπίτι και έκλεισαν την πόρτα. Αρχιζα να παίζω ασταμάτητα για πολλές ώρες. Ηταν κάτι εκστατικό. Είμαι σίγουρος πως κανείς άλλος δεν πέρασε τόσες ώρες μαζί του – εκτός από τον Μότσαρτ. Και έπειτα νιώθω ότι συνομιλώ με τον συνθέτη σε έναν χώρο που δημιουργήθηκε μετά από 250 έτη». Ο 30χρονος ουγγροαυστριακός βιολονίστας Christoph Koncz εξηγεί τη χρονοβόρα προσπάθειά του να επαναφέρει στη ζωή το βιολί του γερμανού δημιουργού. «Χρησιμοποιούνταν σπάνια και γι’ αυτόν τον λόγο αρχικά το ξύλο του ήταν δύσκαμπτο, η ακουστική του χανόταν, ενώ ο ήχος του έμοιαζε να κοιμάται. Επαιζα το βιολί για πολλές μέρες και κάθε φορά ο ήχος του καθάριζε, το ξύλο του άρχισε να ζωντανεύει, να αποκτά ξανά μία αρμονία». Ο βιολονίστας αναφέρει πως το αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων ήταν ζωτικής σημασίας διότι ήθελε να μοιραστεί κάτι πολύ κοντά σε αυτό που είχε ακούσει ο Μότσαρτ. «Αντλησα έμπνευση από το γεγονός ότι ο ήχος που έβγαινε από το όργανο ήταν πολύ πιθανόν ο πλησιέστερος σε αυτόν που άκουγε ο ίδιος ο Μότσαρτ». Τώρα είμαστε σε θέση να μοιραστούμε αυτόν τον ήχο. Το συγκεκριμένο βιολί, που πιθανότατα του το χάρισε ο πατέρας του Λεοπόλδος, προσωπικός του δάσκαλος, κατασκευάστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα στην πόλη Μίτενβαλντ της Βαυαρίας – ξακουστή για την παραγωγή βιολιών ακόμη και στις ημέρες μας. Ο Koncz περιγράφει τον ήχο του ως πολύ όμορφο, μεταξένιο, απαλό, με τον οποίο μπορείς αν θες να τραγουδήσεις. «Είναι μουσειακό έκθεμα, αλλά ένα μουσικό όργανο έχει μόνο έναν σκοπό: Να παίζεται».