Ευθυδικία

Σε μια μεγάλη κρίση, είναι πάντα χρήσιμο να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να προσπαθείς να καταλάβεις πώς σκέφτεται – ακόμη κι αν πρόκειται για τον απρόβλεπτο και αδίστακτο Ερντογάν. Στην περίπτωση λοιπόν της νέας εξόδου του Oruc Reis, τα ενδεχόμενα είναι τρία. Αν με τον τρόπο αυτό ο τούρκος πρόεδρος θέλει απλώς να εκδηλώσει για άλλη μια φορά τη δυσπιστία του σε σχέση με τις επικείμενες συνομιλίες, η κατάσταση ελέγχεται: αμοιβαία είναι η δυσπιστία, με αμοιβαίες κινήσεις θα επιλυθεί. Αν θέλει να τορπιλλίσει το κλίμα διαλόγου, οι οιωνοί δεν είναι καλοί: οι πιθανότητες ενός ατυχήματος είναι μεγάλες. Αν όμως ο πραγματικός στόχος του είναι να θέσει «ζήτημα Καστελλόριζου», όπως φάνηκε από τη χθεσινή ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, τότε έχει φτάσει η ώρα της αλήθειας. Οπως επισήμανε στο πολύ διαφωτιστικό άρθρο του το περασμένο Σάββατο ο Χρήστος Ροζάκης, ο κανόνας του Διεθνούς Δικαίου για τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών δεν είναι πλέον η μέση γραμμή (όπως αναφέρεται στον «νόμο Μανιάτη» του 2011), αλλά το «ευθύδικο (δίκαιο) αποτέλεσμα». Και η εξίσωση των νησιών με την ηπειρωτική ακτή, ως προς την επήρεια και την υφαλοκρηπίδα τους, δεν είναι δεδομένη (αφού δεν είναι δίκαιη). Ο έλληνας Πρωθυπουργός το ξέρει, το υπαινίχθηκε και στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ». Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και οι υπόλοιποι, τόσο το καλύτερο.