Ενα από τα μεγάλα μαθήματα της Ιστορίας είναι πως η Δημοκρατία, ο σπουδαιότερος τρόπος οργάνωσης και διοίκησης που επινόησε ο άνθρωπος, δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι σπουδαία και δύσκολη μαζί, γιατί μας ζητά να υπερβαίνουμε μερικά από τα ταπεινότερα ένστικτά μας ώστε να συμβιούμε με κανόνες, χωρίς κοινωνικές εχθροπάθειες και απαιτεί την πάγια συμμετοχή και την εγρήγορσή μας.

Τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μια διακηρυγμένη εχθρική στάση απέναντι στη Δημοκρατία μας. Και, όπως προκύπτει από τις πράξεις τους, στόχευαν στο να τη βλάψουν παρότι απολάμβαναν τα οφέλη της φιλελεύθερης μεγαλοθυμίας της. Η καταδίκη τους από ένα δικαστήριο της Δημοκρατίας, είναι μια σπουδαία νίκη του πολιτεύματός μας επί των επιδιώξεών τους. Οι ιδέες της όμως δεν τελειώνουν με μια μάχη κι ας βγήκαμε, τελικά, νικητές. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Χρυσή Αυγή απέκτησε δύναμη από πολίτες που την όπλιζαν με λαϊκή αποδοχή για να σκορπά βία και χυδαιότητα στην κοινωνία μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους τα δημοκρατικά κόμματα επείγει να συνειδητοποιήσουν πως η ιστορική απόφαση του δικαστηρίου της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί να γίνεται αφορμή για επίδειξη πολιτικής μιζέριας και αποκόμισης μικροπολιτικών κερδών. Τα κόμματα, ως θεσμικά όργανα του πολιτεύματος, επείγει να κατανοήσουν πως δεν χωράνε μόνο αντιπαραθέσεις και εντάσεις στον διάλογο και δεν υπάρχει μόνο παρελθόν για να τσακωνόμαστε, αλλά υπάρχει κι ένα μέλλον εύθραυστο, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και έχουν ευθύνη να επιδείξουν πρόνοια και συναίνεση για να μην ξαναδούμε το αβγό του φιδιού να επωάζεται στη χώρα μας.