«Η λογοτεχνία είναι το καλύτερο μάθημα Ιστορίας»

Από την ερχόμενη Δευτέρα προσθέτει το ένατο μυθιστόρημα στην εργογραφία του και δύο ακόμα ήρωες που αποδέχονται το ρίσκο της περιπλάνησης στον γνωστό άγνωστο κόσμο. Η «Παραγουάη» (εκδ. Καστανιώτης) γίνεται ο πιο πρόσφατος σταθμός σε μια περιπλάνηση που ξεκίνησε το 2005 με τη «Χρυσή ακτή», πέρασε, εκτός άλλων, από τον «Μεγάλο Αμπάι» (2007), την «Αγρια Δύση» (2013) και την «Εκουατόρια» (2016), για την οποία παρέλαβε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. «Επρεπε να το κάνω. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει, αλλά αυτό ακριβώς γύρευα. Το άγνωστο – το μη προδιαγεγραμμένο μέλλον» ακούγεται σε εκείνο το βιβλίο ο ήρωας-αφηγητής, σαν να συμπυκνώνει την κοσμοπολίτικη διάθεση όλων των alter ego που κατοικούν στη μυθιστορηματική επικράτεια του Μιχάλη Μοδινού ως την προπέρσινη «Επιστροφή». «Μπήκα αργά στη λογοτεχνία» λέει ο ίδιος στη συνάντησή μας, πριν από λίγες ημέρες, στο καφενείο της Πανόρμου, στέκι-καταφύγιο και φόντο σε τουλάχιστον μία από τις λογοτεχνικές ιστορίες του. «Αλλά αυτό μπορεί να καταλήγει ενίοτε και θετικό, ειδικά όταν μπορείς να επεξεργάζεσαι την παιδεία και τα δεδομένα του παρελθόντος» συμπληρώνει. Η αναφορά στη θητεία του οικολογικού κινήματος θα επανέλθει αρκετές φορές στη συζήτηση. Αλλωστε υπομνήσεις του πρότερου μάχιμου βίου έχει συμπεριλάβει με αυτοσαρκασμό και στην «Παραγουάη», μια ιστορία με δύο παράλληλες αφηγήσεις: ενός σύγχρονου Καρδιτσιώτη που φτάνει στη λατινοαμερικανική χώρα την περίοδο που η Ελλάδα ετοιμάζεται να ζήσει κάτι από τον εφιάλτη της Αργεντινής, το 2015, και του προγόνου του ο οποίος καταλήγει στην Παραγουάη των ιησουιτικών Reducciones τον 18ο αιώνα.