Η σκηνή σαν μουσικό όργανο*

Πολλές φορές η αλήθεια λάμπει μπροστά στα μάτια μας αλλά αδυνατούμε να τη διακρίνουμε. Πόσοι άραγε θεατρόφιλοι θα συνέδεαν το θέατρο με τη μουσική ως τον πιο αποφασιστικό του παράγοντα και πόσοι – πολύ περισσότερο – θα θεωρούσαν το θέατρο ως μια αποκλειστικά μουσική διαδικασία, έχοντας μάλιστα ως αφετηρία για τη σχετική εκτίμησή τους το ίδιο το γραπτό κείμενο, το θεατρικό έργο δηλαδή, με το να το λογαριάζουν ως μια μουσική παρτιτούρα; «Ο λόγος είναι σπόρος» έχει ειπωθεί και επαναλαμβάνεται δικαιολογημένα σε όλους τους τόνους. Ηταν ένα γλυκό απομεσήμερο του Μαρτίου, πριν από αρκετά χρόνια, που ύστερα από μια εκδήλωση στο θέατρο Χυτήριο η Λυδία Κονιόρδου μας ανέφερε με μεγάλη συγκίνηση αυτό που τους έλεγε ο Μπομπ Γουίλσον στις πρόβες της «Οδύσσειας»: «Προσέχετε πώς πατάτε πάνω στη σκηνή. Η σκηνή είναι ένα μουσικό όργανο». Μια φράση που, πέρα από την αναμφισβήτητη μαγεία της, την ήδη εσωστρεφή υπόθεση που είναι το θέατρο, την εσωτερικοποιεί ακόμα περισσότερο. Μια τέχνη – ενδεχομένως να είναι η μόνη στον κόσμο – που, αν και υπηρετημένη με τόσα εξωτερικά μέσα, φώτα, προβολείς, σκηνικά, ρούχα, ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, μεταβάλλει το καθετί σε αποκρυπτογράφηση ενός πάντα ζωντανού και πάντα αδιερεύνητου μυστικού. Ας ακούσουμε τι μας λένε έξι λειτουργοί της σκηνής.