Η νεωτερικότητα, δηλαδή η ευρωπαϊκή ιστορική περίοδος από τον Διαφωτισμό ως τα μέσα του 20ού αιώνα, είναι η εποχή των ιδεολογιών, αναγκαίων για τη δημιουργία εθνικών κρατών με έμφαση στην εθνική ταυτότητα, κυριαρχία, οικονομία και κουλτούρα. Με σημείο εκκίνησης τη Βιομηχανική Επανάσταση, που χαρακτηρίζεται από ραγδαία αστικοποίηση, εμφάνιση και αντιπαλότητα μεταξύ κοινωνικών τάξεων, συσσωρεύοντας προόδους στις επιστήμες και πολιτικές ανατροπές, είναι, σε αυτή τη φάση της ανάδυσης και ισχυροποίησής της, η «Εποχή των Επαναστάσεων» (1789-1848) και η «Εποχή του Κεφαλαίου» (1848-1875) για τον Ερικ Χομπσμπάουμ. Θεμελιώδες στήριγμα όλων εκείνων των εξελίξεων είναι η συστηματική απόρριψη του θρησκευτικού στοιχείου της πίστης στη χριστιανική (με τις παραφυάδες της) υπερφυσική δύναμη και η πολύβουη μετάβαση στην εκκοσμίκευση, δηλαδή στον ορθολογισμό, συγκροτημένο σε τυπικούς και άτυπους κανονισμούς, πάει να πει σε εκλογικεύσεις ως «ρυθμιστικών συστημάτων του βίου», σύμφωνα με τον Μαξ Βέμπερ (1864-1920) στο δοκίμιό του «Η κοινωνική ψυχολογία των θρησκειών του κόσμου» (1915). Την «αλήθεια» του χριστιανισμού αντικαθιστά η «αλήθεια» αρχών στον χειροπιαστό κόσμο που βρίσκεται εδώ κάτω και είναι ο μόνος υπαρκτός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή