Ηταν τα χρόνια της προπαγανδιστικής αθωότητας. Το μικρό κόμμα του 4% έβλεπε το τρένο της Ιστορίας να ανοίγεται προς την Κουμουνδούρου κι έβαζε μπροστά τα μεγάλα μέσα. Ηταν αριστερό: άρα το κατέτρεχαν οι πάντες. Τα στελέχη διατηρούσαν για τον εαυτό τους τον καλύτερο ρόλο με τον οποίο ταυτίζεται η κερκίδα της μνησικακίας: εκείνον του θύματος. Δεν ήθελε και πολύ να παγιωθεί η επωδός: εφεξής θα ήταν οι κυνηγημένοι από τα μεγάλα αστικά κόμματα, τα media, τους πλουτοκράτες, την τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού. Η πραγματικότητα μετά το 2010 ζητούσε απλώς να αναλάβουν μέρος του συλλογικού βάρους για τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας που ξυπνούσε μετά το hangover. Αλλά οι ιερουργοί της νέας Αλλαγής είχαν βρει μια ευκαιρία που δεν μπορούσε να πάει χαμένη. Το σχήμα που θα φορούσαν δεν ήταν καινοφανές. Αντιθέτως ήταν δοκιμασμένο μέσα στην ιστορία, κυρίως σε περιπτώσεις που αντλούσαν την έμπνευσή τους από το σοβιετικό μοντέλο. Πριν σε κατηγορήσουν οι απέναντι για προπαγάνδα, κατηγόρησέ τους πρώτος εσύ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή