«Ωραία Κέρκυρα, γλυκιά, Κέρκυρα αγαπημένη, ποιος ξέρει αν θα ‘ρθει ο καιρός να ζούμε ενωμένοι. Για να σου πω τα βάσανα που τράβηξα κει πέρα, στης Πολωνίας τα κελιά στο λάγκερ νύχτα μέρα. Σωστά ζουρλά μας ντύσανε με μπλε και άσπρες ρίγες, κι απ’ τον καημό τ’ αδέρφια μας πέφτανε σαν τις μύγες. Χτυπούσαν άναντρα σκυλιά ώσπου η καρδιά ματώνει κι έκαιγαν γυναικόπαιδα οι μαύροι δολοφόνοι. Κι αν κλαίμε, κλαίμε άδικα, τα μάτια μας χαλάμε, ο Χίτλερ μάς τους έκαψε, πίσω δεν τους γυρνάμε. Και εσείς παιδιά της λευτεριάς που μάθατε το δράμα σκοτώστε τον τον φασισμό, σας το αφήνω τάμα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή