Στα πρώτα χρόνια της πτώχευσης παρατηρήθηκε ένα φαινόμενο πρωτοφανές για την ελληνική κοινωνία: τα αιτήματα για πρόωρη στράτευση είχαν αυξηθεί κατακόρυφα. Σε τέτοιον βαθμό που, κάποια στιγμή, δεν έμοιαζε εφικτό να απορροφηθούν από τις τότε ΕΣΣΟ. Αυτή η εξέλιξη ήταν στον αντίποδα της πρακτικής μιας κοινωνίας, που ενίοτε πάλευε με νύχια και με δόντια για να αποφύγει τη στράτευση. Τι είχε συμβεί; Πλήθος οικογένειες ένιωθαν ότι η στράτευση ενός παιδιού θα βοηθούσε οικονομικά να τα βγάλουν πέρα, έστω και για περιορισμένο διάστημα. Τότε μια αύξηση θητείας πολλοί θα την άκουγαν θετικά. Ομως ήδη η θητεία είχε ήδη γίνει πολύ πιο μικρή από όσο λ.χ. υπηρέτησαν η πρώτη και η δεύτερη γενιά της Μεταπολίτευσης. Για όσους είχαν υπηρετήσει 24μηνο, οι κάποιοι μήνες φαίνονταν αστεία υπόθεση. Και ήταν. Τώρα, έχουμε μία ακόμα αντιστροφή: εν τω μεταξύ η θητεία έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο και, σήμερα, με την ένταση στα ελληνοτουρκικά να αυξάνεται κατακόρυφα, η επαναφορά στους δώδεκα μήνες ξενίζει αρκετούς. Ομως δεν θα έπρεπε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή