Η ιστορία της θυμίζει τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη που είχε πει: «Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα. Από ‘κεί και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε». Η υπόθεση μιας γυναίκας από τον Αγιο Δημήτριο Αττικής που έμεινε πριν από λίγες ημέρες άστεγη στα 90 της χρόνια, λόγω έξωσης, αναδεικνύει το πιο ζοφερό πρόσωπο της κοινωνίας και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά τίθενται σοβαρά εν κινδύνω· σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή