Είναι πολύ συγκινητικό να συνομιλείς με έναν καλλιτέχνη και η συζήτηση να παίρνει τέτοιες διαστάσεις, να είναι δηλαδή τόσο εκ βαθέων τα όσα λέει, ώστε ακόμη και αν αγνοούσες το έργο του θα μπορούσες να υποθέσεις πως δεν είναι αυτό παρά το αποτέλεσμα και το απαύγασμα μιας λυρικής εξομολόγησης. Είναι η περίπτωση του ζωγράφου και σκηνογράφου Γιάννη Μετζικώφ. Αν και θητεύει με τη δεύτερή του ιδιότητα για δεκαετίες στο θέατρο – όπως και στη ζωγραφική -, παραμένει ακόμα έκπληκτος, σαν παιδί, με τα υλικά που του παρέχει η τέχνη του, ώστε να γίνεται η τελευταία προϋπόθεση για ένα θαύμα. Ενα θαύμα που ακόμη και αν δεν συντελεστεί, να λογαριάζει κανείς πως το έχει ζήσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή