Η καραμπίνα

Μετά από τέτοια αναδουλειά που έσυρε η οικονομική κρίση και με την πανδημία στο καπάκι, είναι αναπόφευκτο για τους νέους ανθρώπους να συγκατοικούν ακόμα με τους γονείς τους και να βιοπορίζονται από εκείνους. Δεν το φοβάμαι αυτό. Αργά ή γρήγορα θα περάσει. Εκείνο που τρέμω είναι μήπως ο μοιραίος αυτός συγχρωτισμός βαθύνει την ανηλικότητα η οποία ούτως ή άλλως ενδημεί στην ελληνική οικογένεια. Τριανταπεντάρης που επαναστατεί σαν δεκαεξάρης. Δεν έχω τίποτα πιο μπλιαχ απ’ αυτό. Είναι δύσκολη τέτοιου είδους συμβίωση πόσω μάλλον όταν ο μεγαλύτερος γίνεται εξ ανάγκης δεσμοφύλακας και ο νεότερος γίνεται εξ αμελείας μεταδότης της πιο ύπουλης ιωσούλας που μπορεί να θεριέψει ακόμα κι από τα πιο αθώα σούρτα φέρτα. Το ‘χουμε ή να γίνω ακόμα πιο δυσάρεστη;