Η ιστορική απόφαση του δικαστηρίου που έστειλε στη φυλακή 39 πρώην βουλευτές και άλλα στελέχη της Χρυσής Αυγής έγινε δεκτή με ένα δάκρυ κι ένα αίσθημα λύτρωσης.

Το δάκρυ ανήκε σε μια ηρωική μάνα, τη Μάγδα Φύσσα, η οποία δεν έλειψε ούτε μέρα στα πεντέμισι χρόνια που κράτησε αυτή η δίκη, δίνοντας ένα καθημερινό μάθημα αξιοπρέπειας. Το χρωστούσε στον γιο της, τον Παύλο, που η δολοφονία του διέλυσε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις φέρνοντας στην επιφάνεια το απεχθές πρόσωπο αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.

Το αίσθημα λύτρωσης χαρακτηρίζει όλους τους έλληνες δημοκράτες που βλέπουν επιτέλους τους νεοναζί να καταλήγουν εκεί όπου ανήκουν: στη φυλακή. Υπάρχουν βέβαια και οι αδιάφοροι, εκείνοι που δεν φοβόντουσαν το πρόσωπο του τέρατος καταλήγοντας να του μοιάσουν, όπως θα έλεγε ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις. Οπως υπάρχουν και οι αμετανόητοι, οι παραπλανημένοι ή παραστρατημένοι, που ψήφισαν και ξαναψήφισαν αυτούς τους εγκληματίες. Θέλει δουλειά πολλή και διαρκή η προάσπιση της δημοκρατίας, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Οι χρυσαυγίτες δεν καταδικάστηκαν για τις ιδέες τους. Η Δημοκρατία μας ανέχεται όλες τις ιδέες, ακόμη και τις βίαιες. Tιμωρεί όμως τις βίαιες πράξεις. Και στερεί την ελευθερία όχι μόνο από τους φυσικούς αυτουργούς τους, αλλά και από εκείνους που τους όπλισαν το χέρι. Αυτή είναι η μεγάλη παρακαταθήκη αυτής της δίκης.

Τώρα που έπεσε η αυλαία λοιπόν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία σε όλους τους δικαστικούς λειτουργούς, και ιδιαίτερα στην πρόεδρο του δικαστηρίου Μαρία Λεπενιώτη, που έδειξαν τι σημαίνει σεβασμός του κράτους δικαίου ακόμη και για τους πιο προκλητικούς εξτρεμιστές. Το μάθημα που παρέδωσαν με την ευσυνειδησία τους, τον επαγγελματισμό τους και την ευαισθησία τους προσφέρει την αναγκαία κάθαρση και δημιουργεί νομικό προηγούμενο που ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Η Δικαιοσύνη θριάμβευσε. Στις δύσκολες ημέρες που περνάμε, αυτός ο θρίαμβος είναι πράγματι λυτρωτικός.