Ιστορία χειμερινής ώρας

Οταν ήμουν παιδί, στη Θεσσαλονίκη, στις παρελάσεις συμμετείχε λόχος βετεράνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα θα τους λέγαμε μεσήλικους, τότε έδειχναν στο κατώφλι των γηρατειών. Η παιδική μου αφέλεια γεννούσε ζήλεια γι’ αυτούς τους άνδρες. Είχαν δει από κοντά όσα έβλεπα στο σινεμά – μπορεί και να πολέμησαν με τον Πρέκα υπό τη διοίκηση του Τζέιμς Πάρις. Αυτή ήταν και η βασική αφήγηση για τα γεγονότα. Το ζουμ στην εικόνα, περίπου όπως το βλέπουμε και σήμερα. Αν άνοιγε το πλάνο, θα έβλεπα τη δικτατορία του Μεταξά και τον Εμφύλιο. Και αν ανέβαινε η ένταση του ήχου, θα άκουγα τους συρμούς να φεύγουν για το Αουσβιτς, αφήνοντας πίσω τους μερικές κηλίδες ντροπής για την ιστορία της Σαλονίκης. Φέτος δεν θα πραγματοποιηθούν παρελάσεις. Η ματαίωσή τους είναι ένα μοναδικό γεγονός για τους περισσότερους Ελληνες που βρίσκονται εν ζωή – πρέπει να κοντεύεις τα 90 για να θυμάσαι Οκτώβριο χωρίς παρέλαση. Αυτό δεν θα πλήξει, φυσικά, το εθνικό φρόνημα, κατά τη mainstream εκδοχή του. Είναι όμως μια ευκαιρία για να θυμηθούν, όσοι το λησμονούν, ότι ο πατριωτισμός δεν βρίσκεται στα σύμβολα, συχνά μάλιστα δεν χρειάζεται να ακουμπά στο παρελθόν. Είναι δε πιο υγιής όταν γεννάται από ζώσα Ιστορία.