Συνεχή αδιέξοδα

Ο πατέρας μου ήταν φιλόλογος και δίδαξε σε σχολεία της Μακεδονίας, του Πειραιά, της Λοκρίδας, της Φθιώτιδας και, τέλος, ως γυμνασιάρχης των Αθηνών. Ημουν ένα τυχερό παιδί της ελληνικής επαρχίας του Εμφυλίου, ως μαθητής και της λεγόμενης Ανασυγκρότησης, που είχα στη στενή, φτωχή πνευματικά περιφέρεια μια μεγάλη βιβλιοθήκη. Δεν θα αναφερθώ στο πώς από νωρίς μυήθηκα στη μεγάλη, παγκόσμια λογοτεχνία. Θέλω να μείνω στα εκπαιδευτικά βιβλία αυτής της βιβλιοθήκης. Θα μου πείτε πως είναι θέμα επαγγελματικής προίκας ένας δάσκαλος να έχει μια ικανή τράπεζα ιδεών, ηθών, ύφους και ιστορικής ανεξιθρησκίας για να μπορεί να σταθεί στην αίθουσα. Η πείρα μου, πενήντα χρόνια δάσκαλος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κρατικής, ιδιωτικής, φροντιστηριακής και σεμιναριακής, έχει να μαρτυρήσει πως αρκετοί δάσκαλοι περιορίζονται στο «εγκεκριμένο» επίσημο εγχειρίδιο και δεν αφιερώνουν ούτε μία ώρα την εβδομάδα να πλουτίσουν τη γλώσσα τους, άρα και τις μεθόδους και τις στρατηγικές της διδασκαλίας, με νέες ιδέες, συχνά αντίθετες ιδεολογικά και υφολογικά μεταξύ τους.