Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται σε επιτακτική ανάγκη εκσυγχρονισμού. Οι τελευταίοι μήνες λόγω της παρατεταμένης κρίσης με την Τουρκία έχουν αναδείξει κάποια θετικά αντανακλαστικά της και τη μετατροπή της από μια πιο αντιδραστική σε μια πιο ενεργητική εξωτερική πολιτική απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις. Οι συμφωνίες οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών με την Ιταλία και την Αίγυπτο, όπως και η πιο πρόσφατη συμφωνία με την Αλβανία για παραπομπή των διαφορών τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι ενδεικτικές της εγκατάλειψης της αδράνειας προς μια πιο ενεργητική αντίληψη περί άσκησης εξωτερικής πολιτικής, η όποια διακατέχεται από έναν μεγάλο βαθμό ρεαλισμού. Το ίδιο ισχύει με την προσπάθεια μετατροπής των διμερών διαφορών ως μέρος του γενικότερου πλαισίου των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Τουρκία. Οι περιφερειακές πρωτοβουλίες με τα διευρυμένα από πλευράς ατζέντας τριμερή και τετραμερή σχήματα με άλλους περιφερειακούς δρώντες αναδεικνύουν τη διεύρυνση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας πέραν της στρατιωτικής. Τέλος, οι ενισχυμένες σχέσεις, ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα, με τις ΗΠΑ και τη  Γαλλία να προβάλουν την κατανόηση ότι η σύμπλευση των εθνικών και στρατηγικών τους συμφερόντων με αυτά της Ελλάδος δεν πρέπει να πάει ανεκμετάλλευτη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή