Ενας μη παρωπιδοφόρος αριστερός

Tην περασμένη Κυριακή 25 Οκτωβρίου χάσαμε – η μεγάλη, πολυπληθής και πολύμορφη κοινότητα από τους συμμαθητές, συμφοιτητές, πολιτικούς συνοδοιπόρους, συναδέλφους κ.ά. – έναν πολύ ακριβό φίλο, έναν ξεχωριστό και σπάνιο άνθρωπο, τον Νίκο Μπελογιάννη. Τον Μπέλο, όπως τον λέγαμε από παλιά ο περίγυρός του. Πριν από 54 χρόνια τον γνώρισα στην 1η Λυκείου του Βαρβακείου. Είχα μόλις έρθει από την Αλεξάνδρεια, επαναπατριζόμενος μετά από τον θάνατο του πατέρα μου. Για μένα ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, που πήγε παράλληλα με μια μεγάλη φιλία και μια πολύχρονη συνοδοιπορία. Το όνομά του κάτι μου έλεγε. Ρώτησα τον εαμογενή θείο μου Ξενοφώντα, που μου μίλησε για τον πατέρα Μπελογιάννη. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα με τον Μπέλο και μια μέρα με κάλεσε στο σπίτι που έμενε με τους θείους του – τη Διδώ και τον Πλάτωνα Σωτηρίου, στον Χολαργό. Από τότε, βρισκόμασταν συχνά στο σπίτι του Χολαργού, στο δικό μου σπίτι στην πλ. Αμερικής (όπου η μάνα μου τον περίμενε πάντα με ιδιαίτερη χαρά), στο σπίτι όπου έμεινε αργότερα με τη μητέρα του Ελλη στη Βαλτινών στου Γκύζη, στο σπίτι των αδελφών Γκέκα στην Ερασμίας 2 στην Κυψέλη και τέλος στου Ζωγράφου.