Η απόλυτη δυστοπία

Η Αμερική που γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια ήταν μια κατασκευή: ήταν η Αμερική των μεγάλων αφηγήσεων – της Τόνι Μόρισον, του Φίλιπ Ροθ, της Τζόις Κάρολ Οουτς αλλά και του Μέλβιλ, του Φιτζέραλντ, της Φλάνερι Ο’Κόνορ. Πρωτοταξίδεψα στην Αμερική γύρω στα είκοσι κι έχασα ένα παλτό, από αυτά τα τεράστια με τις βάτες που φορούσαμε τότε, στο τρένο για το Νιου Τζέρσεϊ. «Πόσο λυπάμαι, honey» μου είπε η υπάλληλος στον σταθμό. Κι άρχισε να μου μιλάει εκεί, στα όρθια, για τα πράγματα που χάνουν οι ταξιδιώτες στα ταξίδια τους. Μιλούσε πηγαία, με προφορικότητα αξιοζήλευτη και χιούμορ που ήξερα από τις κινηματογραφικές ταινίες. Θυμάμαι αυτό το χαρακτηριστικό αμερικανικό συναίσθημα, την αβίαστη γλύκα του, την κλίση του κεφαλιού, τη συμμαχία μας, την ενσυναίσθηση προς μια άγνωστη που έχασε το παλτό της. Ηταν ένα μονόπρακτο από μόνη της αυτή η συνάντηση.