Μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο Ισάαν Ταρούρ έγραφε στη «Washington Post» πως η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Εμανουέλ Μακρόν και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «είναι μια μάχη που και οι δύο ηγέτες θέλουν». Ο μεν τούρκος πρόεδρος διότι με αυτόν τον τρόπο στιλβώνει τα εθνικιστικά και ισλαμιστικά διαπιστευτήριά του, βρίσκει ακόμα ένα όχημα να διοχετεύσει την εθνικιστική ενέργεια και φουντώνει την εθνική υπερηφάνεια σε μια περίοδο διογκούμενων προβλημάτων για τον ίδιο στο εσωτερικό, ο δε γάλλος πρόεδρος διότι (με την αποφασιστικότητά του να πολεμήσει τον «ισλαμικό αυτονομισμό» στη Γαλλία) αφαιρεί ψήφους από την Ακροδεξιά και (εμφανιζόμενος ως κυριότερος αντίπαλος του Ερντογάν) ενισχύει την εικόνα του ως υπερασπιστή των ευρωπαϊκών συμφερόντων στη διεθνή σκηνή. «Είναι η μάχη των ονείρων τους» προσυπέγραφε ο Ασλί Αϊντίντασμπας, ερευνητής στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. «Μακρόν και Ερντογάν έχουν βρει ο ένας στον άλλον τον ιδανικό εχθρό. Αυτός ο καβγάς λειτουργεί περιέργως και για τους δύο, τόσο εσωτερικά όσο σε ό,τι αφορά την επιρροή που επιχειρούν να προβάλλουν στο εξωτερικό». Ολα αυτά όμως ίσχυαν προτού βρεθεί ξανά στο στόχαστρο της ισλαμιστικής τρομοκρατίας η Γαλλία την Πέμπτη, και μάλιστα τριπλά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή