Η κρίση της ακρισίας

Λέγονται και ακούγονται πράγματα που αν στοιχειωδώς δεν διευκρινιστούν, ενώ η ζωή φαίνεται ότι μπορεί να συνεχίζεται κανονικά, η περπατησιά όλων μας γίνεται ακόμη περισσότερο βαριά και ασθματική. Σπάνια συνειδητοποιούμε μέσα στην καθημερινότητα ότι ένα επιπλέον άγχος μας οφείλεται σε κουβέντες που εκστομίστηκαν χάρη σε μια πολύ συγκεκριμένη αφορμή, χωρίς σκέψη και χωρίς ειρμό, χωρίς ένα υποτυπώδες αντίκρισμα στην πραγματικότητα τόσο την απτή και άμεση όσο και την άλλη, τη μη αισθητή, αλλά οικεία για όλους μας. Οσο μάλιστα πιο συγκεκριμένη η αφορμή τόσο πιο βασανιστικό το νεφελοειδές της κουβέντας που το προκάλεσε. Τι εννοούμε ακριβώς: με τη δικαστική απόφαση για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής, δυο – τρεις άμεσα εμπλεκόμενοι στην υπόθεση – όχι συγγενείς των θυμάτων – είπαν ανάμεσα σε άλλα: «Επιτέλους, για να ηρεμήσουν οι ψυχές των πεθαμένων». Μπορεί να δικαιολογείται κανείς πάνω στη χαρά ή τον ενθουσιασμό του να εκφράζεται άστοχα, όταν όμως με αυτά που λέει συνδέεται μία τόσο τρομερή υπόθεση όσο η ύπαρξη και η δραστηριότητα του ναζιστικού μορφώματος με κάτι τόσο αφηρημένο και άυλο όπως είναι η έννοια της ψυχής, τότε δικαιούσαι να αντιταχθείς σθεναρά σε αυτά που λέγονται για έναν κυρίως λόγο.