Ο Αλέξις ντε Τοκβίλ στο περίφημο και διαχρονικό έργο του «Η Δημοκρατία στην Αμερική» ανέλυσε από τον δέκατο ένατο αιώνα γιατί η φύση της αμερικανικής κοινωνίας και η λογική του πολιτικού συστήματος οδηγούσε τις μετριότητες στα ύπατα αξιώματα, ακόμη και στον Λευκό Οίκο. Γιατί στην Αμερική, αντίθετα με την Ευρώπη, ο ψηφοφόρος θέλει ο ένοικος του Λευκού Οίκου να ταυτίζεται με τον «μέσο Αμερικανό». Να μην είναι ένα υπερέχον πρόσωπο. Βέβαια δεν θυμάμαι πουθενά ο Τοκβίλ να γράφει ότι όχι μόνο μια μετριότητα αλλά και ένας κλόουν όπως αποκάλεσε ο Τζο Μπάιντεν τον Ντόναλντ Τραμπ (ή ένας καραγκιόζης όπως θα έλεγε ένας έλληνας ομογενής από την Αστόρια) θα μπορούσε να φθάσει στον Λευκό Οίκο. Κι όμως έφθασε και παρέμεινε εκεί για τέσσερα ολόκληρα χρόνια σπέρνοντας τον λόγο του μίσους και τις πράξεις της καταστροφής, ιδιαίτερα για το διεθνές σύστημα (υπονόμευση πολυμερισμού κ.λπ.). Το ερώτημα είναι εάν σήμερα η αμερικανική κοινωνία και πολιτεία θα διορθώσει. Θα επιβεβαιώσει τον Τοκβίλ κόβοντας τον δρόμο του κλόουν προς τον Λευκό Οίκο για δεύτερη τετραετία ή θα νομιμοποιήσει κατά κάποιον τρόπο τα κατορθώματά του και θα τα επιβραβεύσει με μια δεύτερη τετραετή θητεία. Γι’ αυτό και το εκλογικό αποτέλεσμα – που τώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν είναι ακόμη γνωστό – είναι τόσο σημαντικό και ιστορικά ανάλογο με αυτό του 1932 που έφερε τον Φρανκλίνο Ντελάνο Ρούσβελτ (FDR) στην εξουσία και διέσωσε τη δημοκρατία στην Αμερική και όχι μόνο ίσως. Τώρα αναμένεται να διασωθεί μαζί με τη δημοκρατία και η σοβαρότητα μιας χώρας της σημασίας των ΗΠΑ. Για να μην επανέλθω σε μια νέα ανάγνωση του Τοκβίλ…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή