Είπα ξείπα

Ηταν ωραίο που αναστάτωσε τα νερά ο κ. Μπαμπινιώτης. Μας απέσπασε από τη μαυρίλα της πανδημίας και το βάρος των Αμερικανικών εκλογών. Ομολογώ ότι το γλωσσικό είναι κάτι σαν την εθνική μας ενδορφίνη, σαν αεροβική με σουφρωτές γκέτες και κολλαριστή Τζαίην Φόντα, σαν παραπέντε πλαγιάς με τα τιμόνια αμολητά που μας προσγειώνει σε λειμώνες όπου ο καθένας μπορεί  να βοσκήσει ό,τι τραβάει η ψυχή του: γρασίδι, λουλούδια, βλαστούς, κοτσάνια ή και κοτσάνες. Ετσι δεν λέγαμε παλιά το «καμένο» και το «άκυρο»;