Ο παραδοσιακός ανθρωπισµός και κυρίως ο µεταδιαφωτιστικός θετικισµός και επιστηµονισµός – ο οποίος εγκαινίασε την κατάτµηση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων συχνά σε σχεδόν αυτοτελή πεδία (οικονοµικό, πολιτικό, κοινωνικό, βιοπολιτικό κ.τ.λ.), υπονοµεύοντας µια ολιστική προσέγγιση στον άνθρωπο, τις δυνατότητες, τις ανάγκες του και τις συνθήκες οργανωµένης και θεσµοποιηµένης συνύπαρξής του µε τους οµοίους του («πολιτική») – δέχθηκε κοσµοϊστορικών συνεπειών και διαφορετικών ιδεολογικών προσανατολισµών επιθέσεις στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής σκέψης ήδη από την εποχή του Νίτσε, µε απόγειο την ευρωπαϊκή πρωτοπορία στο πρώτο µισό του 20ού αιώνα (όπως έχει καταδείξει στο εξαιρετικά ρηξικέλευθο βιβλίο του «Greek Mythologies» ο Dimitrios Yatromanolakis), τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, τον Μισέλ Φουκό, τον Ζακ Ντεριντά και αρκετούς συνοµιλητές τους. Είτε το οµολογούσαν ξεκάθαρα είτε όχι, το σύνολο των κριτικών αυτών είχαν ως στόχο τους τούς όρους και τα κριτήρια των εκάστοτε «αληθειών» που ήλεγχαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή