Τακτικισμός

Ο τακτικισμός είναι παλιός. Ρίχνεις στο τραπέζι μια «συναινετική» ιδέα στην οποία ο αντίπαλος δύσκολα θα συμφωνήσει – αφού αν την αποδεχθεί θα αμφισβητεί τον ίδιο του τον θεσμικό ρόλο -, περιμένεις την άρνηση και διατείνεσαι ότι εσύ προσπάθησες, ο άλλος δεν ήταν διατεθειμένος να συνεργαστεί. Ο Τσίπρας δεν είναι ο μοναδικός που τον υιοθετεί. Εκτός από τον Τσίπρα του παρελθόντος, οι περισσότεροι από τους προκατόχους του – όπως κι ο διάδοχός του – στην πρωθυπουργία κατέφυγαν σε τέτοιους ελιγμούς. Το ίδιο κι η πλειονότητα όσων ηγήθηκαν της μείζονος αντιπολίτευσης πριν από εκείνον. Το στοιχείο που διαφοροποιεί την τωρινή του πρόταση είναι η ρητή προειδοποίηση πως εφόσον η προσφορά δεν γίνει δεκτή, ο πολιτικός πόλεμος κηρύσσεται. «Στην περίπτωση αυτή όχι μόνο θα είμαστε απέναντι, αλλά θα γίνουμε οι πρωτεργάτες της κοινωνικής αντίστασης» αναφέρει. Με δυο λόγια, ο συριζαίος αρχηγός είναι ο πρώτος που παραδέχεται ευθέως ότι δεν σκοπεύει να «βάλει πλάτη». Ομολογεί, αντίθετα, πως προτίθεται μόνο να αποπειραθεί να αναβιώσει τις συνθήκες που τον οδήγησαν στην εξουσία.