Αν η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο ήταν μαθηματική εξίσωση, τότε η Τουρκία θα ήταν ο άγνωστος παρονομαστής. Η ηγεσία της είναι απρόβλεπτη, ανεξέλεγκτη και αρέσκεται να ξεπερνάει τα όρια που έχουν τεθεί με στόχο το μίνιμουμ της συνεννόησης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ρισκάρει στις σχέσεις του με τον δυτικό κόσμο, όμως η τακτική της αυξημένης έντασης που ξεκίνησε στα τέλη του 2019 στον Εβρο και συνεχίζεται με τις διαρκείς παράνομες Navtex έπιασε στον ύπνο τόσο την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη.

Ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα για τον τούρκο πρόεδρο, που έχει να διαχειριστεί πολλά και διαφορετικά μέτωπα τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Στο εσωτερικό της Τουρκίας, η απομάκρυνση του γαμπρού του, Μπεράτ Αλμπαϊράκ, από το υπουργείο Οικονομικών έδειξε πως ο Ερντογάν δεν θα διστάσει ακόμα και να θυσιάσει μέλη της ευρύτερης οικογένειάς του για να παραμείνει στην εξουσία. Παράλληλα, οι εξελίξεις στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η τάση στο Κυπριακό μετά την εκλογή Ερσίν Τατάρ δείχνουν τι πρέπει να περιμένουμε από την Αγκυρα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Το πρόβλημα είναι πως, ακόμα και με ενδείξεις, οι επόμενες κινήσεις της Τουρκίας είναι άγνωστες, γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη διαβάζουμε σωστά. Ολοι περίμεναν πως η νίκη του Τζο Μπάιντεν θα χαμήλωνε την ένταση στα καθ’ ημάς, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε.

Κάθε εξίσωση έχει και μια λύση. Αντί να περιμένουμε τις εκπλήξεις και να δρούμε εκ των υστέρων, πιο ωφέλιμο θα ήταν να μάθουμε να εκτιμούμε σωστά τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας, να προβλέπουμε τις αντιδράσεις πριν αυτές δημιουργήσουν τετελεσμένα. Να στερήσουμε, με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο όπλο της άλλης πλευράς: τον αιφνιδιασμό.