Αθροισμένη και αρθριτική κρίση

Η ευθύνη για τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης ανήκει πρωτίστως στην κυβέρνηση. Οπως ακριβώς η διαχείριση των προηγούμενων φάσεων κρίσης ανήκε στην προηγούμενη κυβέρνηση. Και εμπρόθετα συνδέω τις μορφές κρίσης. Ανεξαρτήτως εάν δημιουργούνται από κοινές ή ανεξάρτητες αιτίες, ως αποτέλεσμα συνδυάζονται, αθροίζονται και εκπαιδεύουν πολιτικά και πολιτιστικά. Κάπως σαν την αρθρίτιδα στον καρπό που παθαίνεις από πτώση με μηχανή. Με τον χρόνο συμπλέκεται η βιολογική μνήμη της πτώσης και η φυσική γήρανση. Δεν καταλαβαίνεις τη ρίζα και την καταγωγή του πόνου, απλώς πονάς. Η κόπωση, οι προσπάθειες λούφας και αποφυγής, η απελπισία, η κατάθλιψη, όλα τα φαινόμενα υγειονομικής πειθαρχίας και απειθαρχίας εμπεριέχουν τη δεκαετή περιπέτεια της χώρας και του λαού μας, τη δεκαετή αγωνία, τις δεκαετείς καταστροφές, τη δεκαετή ανασφάλεια, τις δεκαετείς ματαιώσεις κ.λπ. Δεν ιδρύθηκαν τώρα με τον κορωνοϊό, ούτε θα λήξουν με το εμβόλιο του χρόνου. Τα οικονομικά και συμπεριφορικά γραμμάτια θα τα πληρώσουμε στο ακέραιο. Το είπε άλλωστε και ο κ. Σκυλακάκης με μεγάλη ειλικρίνεια: «Αυτή τη στιγμή ό,τι ξοδεύουμε είναι μελλοντικοί φόροι».