Παρακμή και ανόρθωση

Τώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο κόσμος ετοιμάζονται, έχοντας πέσει από το ψηλότερο βουνό, ν’ αλλάξουν σελίδα, καλό θα ήταν, τουλάχιστον πριν αρχίσει η νέα θητεία, να σκεφτούν ορισμένα πράγματα. Πώς από τον ψύχραιμο, ουμανιστή, διανοούμενο Ομπάμα ένας μεγάλος λαός πέρασε κατευθείαν στον αγράμματο, λαϊκιστή, αυταρχικό Τραμπ. Πώς αυτός ο τελευταίος αποκαλύφθηκε στα μάτια της χώρας του και της ανθρωπότητας και όχι μόνο δεν κατατροπώθηκε αλλά ενισχύθηκε σε ψήφους και κοινωνική επιρροή. Πώς η πρόσληψη του «αμερικανικού ονείρου» από ενοποιητικός ιστός έγινε πεδίο μεγάλου διχασμού. Πώς η δημοκρατία στις ΗΠΑ αντέχει και, ιδίως στις κρίσιμες στιγμές, όπως η φετινή προεδρική εκλογή, κινητοποιεί, αλλά εμφανίζεται ξεπερασμένη και σχεδόν οπισθοδρομική. Μόνο η σύλληψη των χαρακτηριστικών και του μεγέθους μιας παρακμής που δεν άρχισε με τον Τραμπ αλλά έφτασε πολύ πιο γρήγορα και οδυνηρά στο απόγειο με τον εκ μέρους του τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και των συμβόλων της εξουσίας, μπορεί να αποτελέσει το βάθρο για την ποιοτική αναστροφή.