Η δεύτερη τραγωδία του Πολυτεχνείου

Ηρθε η στιγμή να αναρωτηθούμε: Τα όσα διαδραματίζονται σχετικά με το αν θα γίνει ή όχι η πορεία για το Πολυτεχνείο συνιστούν τιμή στο ίδιο το Πολυτεχνείο ή είναι εμμονή στην τρέλα; Εκφράζουν σεβασμό στα γεγονότα του 1973 ή αποτελούν την αριστερή έκδοση του ψεκάσματος του 2020; Αν σήμερα, την ίδια στιγμή, κάποιες οργανώσεις με άλλη ιδεολογική κατεύθυνση επέμεναν σε μια πορεία τέτοιων διαστάσεων για κάτι άλλο, για τις ταυτότητες, για τη Μακεδονία, τι θα λεγόταν για αυτούς και την επιμονή τους; Τι θέση θα έπαιρναν όσοι τώρα επιμένουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο και όσοι δεν μιλούν κάνοντας ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τον παραλογισμό; Γιατί είναι σφόδρα επικριτικοί λ.χ. για τις ανοιχτές εκκλησίες στην πανδημία και για το Πολυτεχνείο δεν λένε λέξη; Επειδή όλα αυτά δεν αφορούν το ίδιο το Πολυτεχνείο. Αφορούν τη χρήση του. Την κατάχρησή του. Πολιτικό (και όχι μόνο) εμπόριο είναι. Τίποτα άλλο. Εμπόριο πιο χαμερπές σχεδόν από κάθε άλλο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Εμπόριο μιας θυσίας, μιας ιδέας, ενός αγώνα. Που άλλοι τον έδωσαν και άλλοι τον τοκίζουν. Ακριβά. Για ίδιον όφελος. Εδώ και πενήντα χρόνια.