Στο πρώτο κύμα της πανδημίας οι πλαγίως ανοιχτές θύρες των ναών ήταν η πίσω πόρτα του ανορθολογισμού. Το αποκοιμιστικό δόγμα κέρδιζε τα πρωτεία εις βάρος της τυχαιότητας και της υπαρξιακής αγωνίας στην κοινότητα. Η μέριμνα για τον συνάνθρωπο κατέληξε μια λέξη – κύμβαλον αλαλάζον. Από ένα σημείο κι έπειτα, ωστόσο, οι εκκλησίες αποδεικνύονται πλέον μια «ευκολία». Το κουταλάκι της Θείας Λειτουργίας γίνεται το άγιο δισκοπότηρο στον διαγωνισμό προοδευτικότητας.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ