Ζημιογόνες κινήσεις

Πριν από χρόνια βρέθηκα στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, καλεσμένος σε συνέδριο όπου μεταξύ των ομιλητών ήταν κι ο τούρκος πρώην πρωθυπουργός Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Σε παρατήρησή μου για την επιθετική του ρητορική κατά της Αρμενίας για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, και την ομοιότητα της κίνησης αυτής με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, απέφυγε να απαντήσει. Κι όμως, η περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ και τα σχετικά καταδικαστικά ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι ταυτόσημα με τις τύχες της μαρτυρικής Κύπρου λόγω της τουρκικής επιθετικότητας. Μάλιστα, στην περίπτωση της Κύπρου, η τουρκική επιχειρηματολογία περιέχει το γεγονός της ύπαρξης τουρκικού πληθυσμού στο νησί. Που όμως ήταν μειονότητα μέχρι που αυξήθηκαν με εποίκους, κυρίως από την Ανατολία. Στην περίπτωση του Αζερμπαϊτζάν, ο μεγάλος πληθυσμός Αρμενίων στο ορεινό κυρίως Καραμπάχ προήλθε από παλαιότερες πρωτοβουλίες της Ρωσίας (Συνθήκη του Γκουλιστάν, 1813) που κατήργησε το εκεί Χανάτο. Κι ο πληθυσμός άλλαξε εκατέρωθεν μέσω διώξεων και σφαγών. Με βάση τα ιστορικά και γεωπολιτικά αυτά δεδομένα, δεν είναι λογικό η Ελλάδα να παίρνει θέση στη σχετική διένεξη. Η αντίληψη πως ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου δεν λειτουργεί πάντα στις διεθνείς σχέσεις. Η Ρωσία, παραδοσιακός φίλος και υποστηρικτής της Αρμενίας, κατανοεί αυτή την πραγματικότητα. Παρά την προκλητική ανάμειξη της Τουρκίας υπέρ του Αζερμπαϊτζάν, η Μόσχα παρενέβη και έπεισε την Αρμενία να κάνει πίσω και να δεχθεί μια ειρήνη που μάλλον τη ζημιώνει. Κι εμείς; Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε στο κενό, θύματα μιας τουρκικής καλομελετημένης σειράς εξωτερικών χειρισμών, που την καθιερώνουν ως κρίσιμο παράγοντα της ευρύτερης περιοχής.