Ελεύθερο κάμπινγκ

Με ξύπνησαν γέλια από τη διπλανή σκηνή. Ηταν περίπου εφτά το πρωί. Ετσι κι αλλιώς όταν κάνεις ελεύθερο κάμπινγκ, δεν κοιμάσαι πολύ πιο αργά από τις εφτά και μισή. Σε ξυπνάει ο ήλιος. Δεν θυμάμαι σε ποιο νησί ήταν. Θυμάμαι μόνο την αμμουδιά που ήταν στραμμένη στην ανατολή. Εχουν περάσει σαράντα σχεδόν χρόνια και αυτή η εικόνα πλέει στη μνήμη μου μόνη της, ξεκομμένη, σαν απομεινάρι ενός ναυάγιου, και δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε την περίσταση, ούτε ποιο καλοκαίρι. Λες και όλα τα καλοκαίρια στο Αιγαίο ήταν ένα. Η σκηνή μου κάτω από ένα αλμυρίκι, τα τζιτζίκια, τα τριζόνια και το σώμα μου. Ενα σώμα που δεν κουραζόταν να εκτίθεται στον ήλιο και τον έρωτα. Εκείνο το πρωί με ξύπνησε η ανατολή και τα γέλια. Ο ήλιος χρύσιζε την επιφάνεια της θάλασσας και το δυνατό αντιφέγγισμα μου θάμπωσε τα μάτια, μόλις κατέβασα το φερμουάρ της σκηνής μας. Τα γέλια έρχονταν από την παραλία. Ενα ζευγάρι τουρίστες έμπαιναν εκείνη τη στιγμή γυμνοί στο νερό. Ξεχώριζα μόνο τις σιλουέτες καθώς βυθίζονταν στο απέραντο φως.